Οι σεισμοί σε Τουρκία – Συρία
και η διπλωματία δι’ αυτών
Του Γιάννη Κωνσταντίνου
Ο σεισμός, φοβερό και τρομερό φυσικό φαινόμενο, που έχει άμεση σχέση με τη Γη, που μας φιλοξενεί και που εμείς οι άνθρωποι το ξεχνάμε, θα έλεγα συστηματικά και δεν δίνουμε την πρέπουσα προσοχή στα θέματα που έχουν σχέση μ’ αυτήν (πχ περιβάλλον, κατασκευές). Προκαλεί ανθρωπιστική κρίση, όταν το επίκεντρό του βρίσκεται σε κατοικημένες περιοχές, με αποτελέσματα δυσάρεστα τόσο στην απώλεια ανθρώπινων ζωών – το πιο σημαντικό – όσο και στην καταστροφή περιουσιών κι όλων των συνακόλουθων αυτών.
Οι σεισμοί της 6ης Φεβρουαρίου του 2023, προκάλεσαν μεγάλες, εκτεταμένες και ανυπολόγιστες καταστροφές (μ’ όλο το αδύνατο να καθοριστεί και να μετρηθεί επακριβώς) τόσο στην Ν.Α. Τουρκία όσο και στην Β.Δ. Συρία. Οι ανθρώπινες απώλειες και οι υλικές ζημιές ανυπολόγιστες, που τις αποκαλούν τα δελτία ειδήσεων και οι ανταποκρίσεις στην τηλεόραση ως «ανθρωπιστική κρίση», κι όμως κανείς μας δεν συνειδητοποιεί τι σημαίνει αυτό στην πραγματικότητα. Πόσο στοιχίζει στον καθένα η απώλεια του παιδιού του ή οποιουδήποτε άλλου μέλους της οικογένειάς του, της γειτονιάς του, της πόλης του, της χώρας του. Τι σημαίνει να μη έχεις σπίτι, επαγγελματική στέγη ή χώρους εξυπηρέτησης ανθρώπινου πόνου και δυστυχίας, και της προστασίας της ζωής και της επιβίωσης. Ο κάθε ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ως παθών, μπορεί να απαντήσει, κι αν κατορθώσει να αναφέρει όλα τα συναισθήματα κι όλους τους πόνους του.
Η Ελλάδα, όπως το παραδέχονται όλοι, ήταν η πρώτη χώρα, που έστειλε σωστικά συνεργεία για τον απεγκλωβισμό επιζώντων στην Τουρκία. Η αποστολή αποτελούνταν από ήρωες, που τίμησαν την χώρα και μας έκαναν υπερήφανους. Όπως ήταν και είναι ήρωες κι όλοι οι άλλοι, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συμμετείχαν στην όλη προσπάθεια αυτή, εθελοντές και μη. Εξ άλλου εκτός από την 1η και 2η ΕΜΑΚ με τους συνοδούς υγειονομικούς διασώστες και πυροσβέστες, στην Τουρκία δραστηριοποιήθηκε και η «Εθελοντική ομάδα διάσωσης» από την Θεσσαλονίκη, που κι αυτή κατά την αποχώρησή της από την Τουρκία έτυχε θερμού αποχαιρετισμού με χειροκροτήματα και φιλικές εκδηλώσεις. Ο αγώνας σίγουρα ήταν άνισος και η συγκίνηση αμέτρητη σε κάθε ανάσυρση επιζώντα. Βέβαια αυτό από μόνο του δεν αρκεί, είναι μια νίκη, μια ελπίδα, αλλά… Σε κάθε διάσωση επιζώντα ακούγονταν η φράση «ο Θεός είναι μεγάλος» και πράγματι έτσι είναι, ανεξάρτητα από το όνομα που Του δίνει ο κάθε άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι αυτός που έχει την ανάγκη, που χρειάζεται βοήθεια, που θέλει να ελπίζει, που θέλει να αισθάνεται και να αναγνωρίζει την συμπαράσταση και την βοήθεια του δίπλα του, του γείτονά του, του συνανθρώπου του.
Η Τουρκία δέχθηκε βοήθεια από πάρα πολλές χώρες και καλά έγινε, κι έτσι πρέπει να γίνεται σε παρόμοιες περιπτώσεις και έτσι πρέπει να συνεχιστεί αυτό. Οι σεισμόπληκτοί της Συρίας, όμως, δεν είχαν την ίδια αντιμετώπιση. Ο εμφύλιος και το διεθνές εμπάργκο είχε άμεση επίπτωση σ’ αυτούς τους ανθρώπους, ακόμη και ο Πρόεδρος της χώρας αυτής, φαίνεται να επιλέγει την κατεύθυνση της όποιας βοήθειας. Οι άνθρωποι αυτοί φαίνονται αποκομμένοι από τους συνανθρώπους τους, αφημένοι μόνοι στον πόνο και την δυστυχία τους.
Έτσι για άλλη μια φορά εμφανίζεται η αποκλεισθείσα «Διπλωματία των σεισμών», με τα καλά και τα κακά, – απ’ ό,τι συμβαίνει στην περίπτωση της Συρίας – και που στη συγκεκριμένη συγκυρία απέχει πολύ από την συνειδητοποίηση της ύπαρξης «ανθρώπων», και του τραγικού πόνου αυτών, και που η με κάθε τρόπο απάλυνση αυτού είναι πάνω από κάθε διπλωματία και πολιτικού ή άλλου «ηγέτη» ή αυταρχικού εξουσιαστή.
Η Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή, φάνηκε δίπλα στον δοκιμαζόμενο και καταταλαιπωρούμενο, γειτονικό Τουρκικό λαό, κι απ’ ό,τι φαίνεται ακολουθούν κι άλλα προς την ίδια κατεύθυνση, για την όσο το δυνατό μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη απάλειψη του ανθρώπινου πόνου αυτού. Η επιβεβαίωση ήδη φάνηκε τόσο από τα τουρκικά ΜΜΕ, κρατικά και μη, που με διάφορους τρόπους εξέφραζαν τις ευχαριστίες τους, όσο και από τα λεγόμενα του τούρκου ΥΠΕΞ στην επίσκεψη του κυρίου Δένδια εκεί, για την συνδρομή και την συμπαράσταση των Ελλήνων προς τον Τουρκικό λαό, που ομολόγησε ότι οι σχέσεις των δυο χωρών μπαίνουν σ’ άλλο «πνεύμα» και σαφώς φιλικό κλίμα. Θερμότερες ήταν οι εκδηλώσεις του Τουρκικού λαού, στις πληγείσες περιοχές, προς στις διάφορες ελληνικές ομάδες διάσωσης, ιδιαίτερα κατά την στιγμή της αποχώρησής τους, αλλά στα αεροδρόμια.
Ελπίζω και εύχομαι τόσο η Ελλάδα όσο και η ΕΕ να συζητήσει και να σκεφθεί και τους «ανθρώπους» της ΒΔ Συρίας, γιατί αυτό επιτάσσει η ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία και ο ανθρώπινος πολιτισμός, οποιασδήποτε βαθμίδας. Γιατί πρώτα ήμαστε άνθρωποι και μετά ευρωπαίοι, τούρκοι, έλληνες, γάλλοι…, ή χριστιανοί, μωαμεθανοί, κλπ, κλπ.
Συμπερασματικά, λοιπόν, και ανεξάρτητα από τους λόγους της πρόκλησης τόσο μεγάλης και τόσο εκτεταμένης καταστροφής από τους σεισμούς αυτούς, στην γείτονα χώρα, Τουρκία, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και οι δυο λαοί, ότι δεν χρειάζονται σεισμοί ή άλλου είδους καταστροφές, για να επιβεβαιώσουμε την συνύπαρξη και συμπαράσταση του ενός λαού δίπλα στον άλλο και να κατανοήσουμε ότι δεν μας χωρίζει τίποτα – ίσα, ίσα το αντίθετο – και ότι η ειρήνη και η φιλία φυλάγει και προστατεύει τα νιάτα της κάθε μιας ξεχωριστά και συμβάλλει στην ευημερία και των δυο, διότι οι λαοί αποτελούνται από ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
