Θα είναι τραγικό λάθος

Βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νέας περιόδου ελληνο-τουρκικών διαπραγματεύσεων. Οι συναντήσεις των υπουργών Εξωτερικών και του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον Πρόεδρο της Τουρκίας, οι δηλώσεις και οι διαρροές, μαρτυρούν κινητικότητα στα ελληνο-τουρκικά.

Σε μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης, που είναι ‘εξασκημένη’ σε αναδιπλώσεις της πολιτικής ηγεσίας, έναντι της Τουρκίας, υπάρχει ανησυχία ότι οι διαπραγματεύσεις θα καταλήξουν σε ελληνικές υποχωρήσεις. Αυτή η πεποίθηση ενισχύθηκε και από την δήλωση του κ. Μητσοτάκη, που είπε «οποιαδήποτε συμφωνία» με την Τουρκία «μπορεί να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις που μπορεί να είναι η αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης».

Στην αντίπερα όχθη, υπάρχουν οι γνωστοί υπερ-εθνικιστές, όπως ο απόστρατος ναύαρχος Cihat Yaycı, ‘πατέρας του δόγματος γαλάζιας πατρίδας’, όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται. Αυτός υποστηρίζει ότι η Τουρκική κυβέρνηση «δεν πρέπει να καθίσει στο τραπέζι διαπραγματεύσεων, διότι θα κληθεί να κάνει παραχωρήσεις στην Ελλάδα, η οποία είναι μια άκρως ρεβιζιονιστική χώρα»!

Ένα ενδιαφέρον ‘σενάριο’ διατύπωσε ο πρέσβης ε.τ. Süha Umar, ο οποίος έχει υπηρετήσει σε Διεύθυνση του τουρκικού Υπ. Εξωτερικών, με αρμοδιότητα την υφαλοκρηπίδα.

Ο Umar, έγραψε τα εξής: «Η Τουρκία κατά πάσα πιθανότητα, εξαιτίας των αρνητικών συνθηκών που βρίσκεται σε όλα τα πεδία και της απομόνωσης της, σε μια περίοδο που είναι πιο ευάλωτη σε διεθνείς πιέσεις, θα καθίσει στο τραπέζι διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα, που είναι ισχυρή όσο ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη ιστορία και θα προσθέσει νέες παραχωρήσεις σε αυτές που έχει κάνει μέχρι σήμερα. Και ίσως την συμφωνία που θα επιτευχθεί, για να την περάσουν στην κοινή γνώμη της Τουρκίας, όπως έκαναν η Αγγλία με την Γαλλία για την διένεξη των νησιών της Μάγχης, θα προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, και θα την παρουσιάσουν σαν να πρόκειται για απόφαση του Δικαστηρίου»!

Όπως βλέπουμε και στην άλλη πλευρά υπάρχουν ανησυχίες για «εθνικές υποχωρήσεις» και προσφυγή στην ‘Χάγη’ υπό ‘δυσμενείς όρους’ για την Τουρκία.

Διαβάζοντας τα παραπάνω ένας πολίτης της Ελλάδας, θα αντιληφθεί ότι στην Τουρκία υπάρχει μια αντεστραμμένη εικόνα. Για το στρατογραφειοκρατικό κατεστημένο, η Ελλάδα είναι ‘επεκτατική και μαξιμαλιστική’.

Αυτό το ίδιο κατεστημένο είναι, που και επί διακυβέρνησης Ερντογάν, παραφούσκωσε την ατζέντα των τουρκικών αξιώσεων από την Ελλάδα, με «Γαλάζια πατρίδα», με «κατειλημμένα Τουρκικά νησιά» και άλλα.

Γι’ αυτό κάθε εγκατάλειψη παράλογης αξίωσης της Τουρκίας, θα θεωρηθεί «εθνική υποχώρηση». Εάν ο Πρόεδρος Ερντογάν, θα επιδείξει τον παροιμιώδη πραγματισμό του, και θα ευθυγραμμίσει την πολιτική της χώρας του έναντι της Ελλάδας, με το διεθνές δίκαιο, θα το δούμε στη πράξη.

Αλλά και η ελληνική κυβέρνηση, που διαρκώς επικαλείται το διεθνές δίκαιο, θα πρέπει να το ακολουθήσει, στην στρατηγική της στα ελληνο-τουρκικά.

Τα θέματα που αφορούν την υφαλοκρηπίδα, τις θαλάσσιες ζώνες (ΑΟΖ) κλπ, για τα οποία γίνεται αρκετός λόγος, αφορούν το διεθνές δίκαιο αλλά εμπεριέχουν τεχνικά θέματα, τα οποία η κοινή γνώμη δεν μπορεί να κατανοήσει χωρίς ειδικές γνώσεις.

Όμως υπάρχουν δύο θέματα, τα οποία αφορούν παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, και η Ελλάδα οφείλει να θέσει ως στρατηγική προτεραιότητα την αποκατάσταση των παραβιάσεων.

Το ένα είναι η συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο. Το άλλο είναι η μεθοδευμένη συρρίκνωση της Ελληνορθόδοξης μειονότητας στην Τουρκία.

Τελευταία γράφονται και λέγονται πολλά, ότι η Ελληνική κυβέρνηση «έβαλε στο ράφι» το Κυπριακό, για να μην επισκιάζει τον νέο γύρο των ελληνο-τουρκικών διαπραγματεύσεων. Επίσης η κυβέρνηση, δεν θέλει να συζητάει μειονοτικά θέματα, σκεφτόμενη την Θράκη.

Η ελλιπώς ενημερωμένη κοινή γνώμη δύσκολα μπορεί να κρίνει την τακτική της κυβέρνησης, στην διαπραγμάτευση με την Τουρκία. Όμως έχει γνώμη για τους εθνικούς στόχους που αποτελούν την στρατηγική της χώρας.

Θα είναι τραγικό λάθος, εάν η κυβέρνηση δεν συμπεριλάβει στην στρατηγική της, τα δύο θέματα που προαναφέραμε. Όχι για λόγους ηθικής. Αλλά για λόγους πολιτικού πραγματισμού. Εάν δεν γίνεται σεβαστό το διεθνές δίκαιο και οι διακρατικές συμφωνίες, σε αυτά τα δύο ζητήματα, τι εχέγγυα υπάρχουν ότι θα τηρηθούν αλλού;